مصطفی چمران به روایت همسرش « غاده»-قسمت چهاردهم

به محض اینکه وارد می شد ، بچه ها دورش را می گرفتند و از سرو کولش بالا می رفتند مثل زنبورهای یک کندو.

 مصطفی پدرشان ، دوستشان و همبازی شان بود . 

غاده می دید که چشم های مصطفی چطور برق می زند و با شور و حرارت می گوید: 

ببین این بچه ها چقدر زور دارند! این ها بچه شیرند . 

با شادی شان شاد بود و به اشکشان بی طاقت . 

کمتر پیش می آمد که ولو یه قراضه غاده را سوار شوند ، از این ده به آن ده بروند و مصطفی وسط راه به خاطر بچه ای که در خاک های کنار نشسته و گریه می کند پیاده نشود.

 پیاده می شد ، بچه را بغل می گرفت ، صورتش را با دستمال پاک می‌کرد و می بوسیدش وتازه اشکهای خودش سرازیر می شد .

 دفعه اول غاده فکر کرد بچه را می شناسد.

 مصطفی گفت: نه ، نمی شناسم .

مهم این است که این بچه یک شیعه است .

 این بچه هزار و سیصد سال ظلم را به دوش می کشد وگریه اش نشانه ظلمی است که بر شیعه علی رفته .

ظلمی که انگار تمامی نداشت و جنگهای داخلی نمونه اش بود.

بارها از مصطفی شنیدم که سازمان امل را راه انداخت تا نشان دهد مقاومت اسلامی چطور باید باشد. البته مشکلات زیادی با احزاب و گروه ها داشت .

 می‌گفتند:چمران لبنانی نیست ، از ما نیست .

 خیلی ها می رفتند پیش امام موسی صدر از مصطفی بد گویی می کردند. هرچند آقای صدر با شدت با آنها حرف می‌زد . 

می گفت: من اجازه نمی دهم کسی راجع مصطفی بد گویی کند. ارتباط روحی خاصی بود بین او و مصطفی، طوری که کمتر کسی می توانست درک کند. آقای صدر به من می گفت: می دانی مصطفی برای من چی هست ؟ او از برادر به من نزدیکتر است ، او نفس من ، خود من است . الفاظ عجیبی می گفت درباره مصطفی . 

وقتی داشت صحبت می کرد و مصطفی وارد می‌شد همه توجه اش به او بود . 

دیگر کسی را نمی دید . 

حرکات صورتش تماشایی بود، گاهی می خندید ، گاهی اشک می ریخت و چقدر با زیبایی همدیگر را بغل می کردند. اختلاف نظر هم زیاد داشتند، به شدت با هم مباحثه می کردند ، اما آن احترام همیشه حتی در اختلافاتشان هم بود .

ادامه دارد....