قسمت بیست و ششم: رگ یاب

اون شب علی مثل همیشه دیر وقت و خسته اومد خونه ... رفتم جلوی در استقبالش ... بعد هم سریع رفتم براش شام بیارم ... دنبالم اومد توی آشپزخونه ...

- چرا اینقدر گرفته ای؟

حسابی جا خوردم ... من که با لبخند و خوشحالی رفته بودم استقبال!! ... با تعجب، چشم هام رو ریز کردم و زل زدم بهش... خنده اش گرفت ... 

- این بار دیگه چرا اینطوری نگام می کنی؟ ...

- علی ... جون من رو قسم بخور ... تو ذهن آدم ها رو می خونی؟ ...

صدای خنده اش بلندتر شد ... نیشگونش گرفتم ... 

- ساکت باش بچه ها خوابن ...

صداش رو آورد پایین تر ... هنوز می خندید ...

- قسم خوردن که خوب نیست ... ولی بخوای قسمم می خورم ... نیازی به ذهن خونی نیست ... روی پیشونیت نوشته ... 

رفت توی حال و همون جا ولو شد ...

- دیگه جون ندارم روی پا بایستم ...

با چایی رفتم کنارش نشستم ... 

- راستش امروز هر کار کردم نتونستم رگ پیدا کنم ... آخر سر، گریه همه در اومد ... دیگه هیچکی نذاشت ازش رگ بگیرم ... تا بهشون نگاه می کردم مثل صاعقه در می رفتن...

- اینکه ناراحتی نداره ... بیا روی رگ های من تمرین کن ...

- جدی؟ 

لای چشمش رو باز کرد ...

- رگ مفته ... جایی هم که برای در رفتن ندارم ... 

و دوباره خندید ... منم با خنده سرم رو بردم دم گوشش ...

- پیشنهاد خودت بود ها ... وسط کار جا زدی، نزدی ...

و با خنده مرموزانه ای رفتم توی اتاق و وسایلم رو آوردم .

💥خاطرات طلبه ی شهید سیدعلی حسینی

👈ادامه دارد...